DE AANGIFTE

Originele post 3 april 2010

DE POLITIE
Op 23 december 2009 benaderde de politie mij , dat zij bezig waren met een onderzoek en of ik in belang van het onderzoek nog informatie had…
In dit gesprek kwam een aantal dingen naar voren die ik in de afgelopen jaren heb moeten meemaken en waar ik nooit met geen één woord met iemand over heb gesproken, op een paar insiders na en enkele instanties, omdat ik al een tijd op zoek was naar een weg uit het leven wat ik destijds had.
Deze feiten, waren dusdanig belastend voor mijn ex en zijn familie dat de politie mij aanbood aangifte te kunnen doen… Hierover heb ik een maand moeten nadenken. Alle voors en tegens tegen elkaar afgewogen… En dat waren er nogal wat.

Als ik besloot te zwijgen, zou de rechter-commissaris mij kunnen dagvaarden om alsnog te kunnen getuigen van alle strafbare feiten waar ik getuige van ben geweest.

Maar er zijn naar mij toe genoeg bedreigingen geuit door mijn ex, die ik zeer zeker serieus neem, waardoor ik eigenlijk liever niet wilde praten.

Maar hij (mijn ex) zou vrij komen van een ander feitje wat hij op zijn geweten heeft en was zeker niet van plan mij en mijn familie met rust te laten. Want hij belde nog steeds mijn moeder en ook bezocht hij mijn vader, zelfs in de maand (januari dus) dat ik nadacht over of ik aangifte wilde doen of niet.

En het liefst had ik gezwegen. Maar ik heb die maand goed nagedacht. En besefte mij, dat ik door die familie en mijn ex mijn eerste kindje heb moeten opgeven… Ik niet de enige vrouw ben in deze familie, maar de vierde in de rij, die dit moest ondergaan. En er al zes kindjes hadden kunnen rondlopen, en waar nooit meer over gesproken werd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb in die maand goed gekeken naar mijn dochter en ben teruggegaan in de tijd.
Heb de hele zwangerschap opnieuw beleefd en besefte me dat als ik niet vastbesloten was om dit kindje te houden. Ik ook haar was kwijtgeweest.

Dat was de doorslag voor mij, om toch aangifte te doen. De afgelopen maanden heb ik vooral in verband met het onderzoek, niets kunnen uiten over deze zaak. Maar ik heb er behoefte aan om het te delen. Ik ben nu dus al sinds eind januari mijn aangifte aan het doen.. De aangifte zelf telt meer dan honderd pagina’s. Er zitten er zowieso 3 vast! En die zitten voorlopig zowieso nog vast tot eind juni! Er is veel bewijsmateriaal boven water gerechercheerd en natuurlijk probeert de advocaat het bewijsmateriaal onderuit te krijgen. Maar ik heb er vertrouwen in.

Ben alleen heel teleurgesteld in de wet. En in de politiek. Door het gegeven dat de politie niet kan garanderen dat namen van getuigen niet bij de verdachten belandt, durven velen niet te getuigen.
Mensen die weten in welke shit ik heb gezeten, kunnen niet openlijk praten, omdat ze bang zijn. Dezelfde angst als die ik heb, dat als deze jongens vrij komen ik mijn leven niet meer zeker kan zijn.
En dat steekt. Het geeft me het gevoel er alleen voor te staan. En mijn naam wordt dus wel bekend.
Ik zal je nog sterker vertellen. Die is al bekend. Zelfs in het krantenknipsel en het nieuwsbericht op de lokale zender wordt er openlijk gezegd dat de exvriendin aangifte doet.…

 

Volgende post