aftellen naar  HET HOGER BEROEP

originele post: 14 november 2011

Nog 5 weken. Het aftellen is begonnen. Een week geleden lag de bevestiging van de rechtbank op de deurmat. Op 20 december a.s. zal de inhoudelijke behandeling van het Hoger Beroep gaan plaatsvinden. Inmiddels zijn alle getuigen gehoord. Op één na.

Iemand die ik sinds 2 jaar ken, is opgeroepen door de advocate van de tegenpartij om te komen getuigen in mijn rechtszaak.
Wat de advocaat van deze beste jongen wil, is me compleet een raadsel. Het grappige is, dat deze persoon geen enkel benul heeft van wat ik precies heb meegemaakt in de periode bij mijn pooier. Natuurlijk heb ik hem verteld wat er met me gebeurd is in de afgelopen tien jaar. Maar dit is allemaal van horen zeggen. En naar mijn weten dus geen rechtmatig bewijsmateriaal.. Alles wat deze jongen zal vertellen, zal op geen enkele manier invloed hebben op mijn hele aangifte. Welke vraag je deze persoon ook voorlegt, het neemt niet weg dat mijn pooier me dat heeft aangedaan wat hij me heeft aangedaan. En de feiten liggen als keihard bewijsmateriaal bij de rechter op tafel. Daarbij komt ook nog eens dat deze persoon nooit getuige is geweest van alle belastbare feiten die mijn pooier aan zijn broek heeft hangen. Daar deze persoon dus pas in mijn leven gekomen is nadat ik gevlucht ben bij mijn pooier vandaan..En als iemand nooit getuige van iets is geweest, hoe in godsnaam kan die persoon dan dus wel worden opgeroepen als getuige.
Het zal wel, gaat er door mijn hoofd. Ook bij die persoon trouwens, zo heeft hij me verteld. Hij gaat braaf de vragen beantwoorden, die de advocate hem voorlegt.

Bijna kijk ik uit naar het Hoger Beroep. Zal dit dan eindelijk afsluiting van een hele nare periode in mijn leven zijn? Want daar zit ik nu inmiddels al drie jaar op te wachten. Drie jaar vrij zijn en toch nog verbonden zijn aan die gast die mijn leven zuur maakte. Om welke reden dan ook. Hij heeft het toch maar op zijn geweten. Inmiddels ben ik volledig uit de luchtbel die de realiteit van mij vandaan hield. Steeds vaker komen mij zaken ter ore, die alleen maar bevestigen dat mijn aangifte goed is geweest. Dat het niet alleen mij heeft geholpen, maar ook anderen die in dezelfde hel vast zaten.

En dat doet me enorm goed. Want het verhaal stopt niet bij mijn aangifte. Ik ben maar 1 vrouw die haar verhaal verteld. En er zijn nog zoveel meer slachtoffers. Op dit zelfde moment dat ik dit schrijf en dat jij dit leest, worden er overal hier in Nederland (Dus zeer zeker niet alleen in de grote stad!), vele meiden misleid, vernederd, mishandeld, bedreigd en uitgebuit. Ik hoop dan ook dat ik met mijn aangifte een voorbeeld kan zijn voor andere slachtoffers.

En voor nu, afwachten maar weer. Waar de afgelopen twee jaar eigenlijk voornamelijk uit bestond. Zal die hele justitiele wandelgang dan na 2 jaar eindelijk voorbij zijn? Mag ik dan eindelijk mijn leven oppakken?

Vorige post / Volgende Post