UITSPRAAK VAN DE HOGE RAAD (CASSATIE)

originele post: 06 april 2013

Bij binnenkomst ligt daar vandaag die brief. Een envelop van het advocatenbureau. Ik laat alle boodschappen in de gang op de grond achter en gris de envelop open. Is dit het nieuws waar ik al 15 maanden op wacht? Ik lees de begeleidende brief van mijn Advocate

“Hierbij stuur ik je de uitspraak van de Hoge Raad. Het beroep is verworpen. Dit betekent dat het vonnis van het Gerechtshof blijft staan.”

Tijdens het lezen van de brief was ik halverwege de gang blijven steken en bij het besef dat ik de zaak definitief gewonnen had, zakte ik door mijn knieën. Ik heb mezelf nog nooit zo hartverscheurend horen huilen. Al huilend heb ik mijn dochter beet gepakt en heel dicht tegen me aan gedrukt. Ze wist niet wat haar overkwam. En door het huilen, wat ze mama eigenlijk nooit ziet doen, wist ze niet hoe ze moest reageren en bleef me maar kusjes geven. (Terwijl ze dat normaal alleen bij hoge uitzondering doet)

Hoe leg ik een meiske van 6 met een verstandelijk vermogen van een jaar of 3 uit dat mama huilt van blijdschap? Dat mama door de knieën is gezakt omdat de last die ze meedroeg zo zwaar was de afgelopen jaren, dat het moment dat die last wegviel ik letterlijk door mijn hoeven ging? Dat mama zo hartverscheurend huilt omdat het haar na 12 jaren eindelijk is gelukt een hoofdstuk af te sluiten, waarvan ik nooit had verwacht dat ik het ooit nog af zou sluiten.

De hele dag heb ik al huilbuien, die overgaan in gniffelen en dan overgaan in hard lachen. Wie het laatst lacht lacht het best zei mijn moeder altijd tegen mij. En nog zo'n heerlijk gezegde: Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. 

Toch is het jammer dat mijn waarheid pas na zo'n langdurige justitiële weg, de leugen mag achterhalen en ik mezelf precies 5 maanden langer heb mogen bezighouden met justitie dan dat de pooier in kwestie in de gevangenis zat.

Ik heb van mei 2001 tot oktober 2006, dus 5,5 jaar voor mijn pooier moeten werken (en daarna dus nog 2 volle jaren onder zijn “regime” geleefd) , ik vond het “het waard” om 3 jaar en 3 maanden bezig te zijn met het aangeven van mijn pooier en de rechtswegen die daarna volgden. Maar ik begrijp wel waarom het mensenhandel en dan met name vrouwenhandel-cijfers officieel zo laag zijn in Nederland. Ik begrijp namelijk nu uit ervaring dat de justitiële weg van 3 jaar en een beetje voor de meeste slachtoffers die kortere tijd in de gedwongen prostitutie hebben moeten werken, geen aanvaardbare zaak is. Je wilt als slachtoffer van vrouwenhandel alleen maar rust en het liefst ergens proberen je leven weer een goede wending te geven. Je hebt dan geen enkele behoefte aan een meer dan 3 jaar durend justitieel traject. Dat is waarom mijn verhaal zo uitzonderlijk is. 

Niet omdat ik de enige ben die dit is overkomen, maar omdat ik (samen met een handjevol anderen) de enige ben die het er wel voor over heb om teruggetrokken te worden in het verleden, tijdens het hele justitiele traject, al die jaren.

Het heeft me veel van mijn psyche gekost. Ben er psychisch gezien tot nu toe nog niet veel wijzer van geworden. Misschien wordt mijn leven nu rustiger. Nu die justitiële last van mijn schouders valt. En ik ergens kan proberen de afgelopen jaren achter me te laten en mezelf proberen te focussen op een toekomst.

De veroordeling is een erkenning voor alles wat ik heb meegemaakt en het feit dat hij me dat heeft aangedaan. De schadevergoeding zal misschien enigszins meewerken aan een iets zorgelozer bestaan (alhoewel het gezegde hier is: More Money More Problems dus dat is ook maar afwachten) Maar hoe plan ik een toekomst? Ik ben 34. Normale mensen hebben daar de jaren vanaf hun 20e over gedaan om die te plannen en ik moet dus nu uit het niets maar even bedenken hoe ik mijn leven inricht vanaf nu en vooral in de toekomst. Want de tijd bij mijn pooier had ik geen tijd om na te denken over toekomst en eventuele dromen die ik had zijn kapot gemaakt 1 voor 1. En tijdens de tijd dat justitie nodig had om de pooier definitef te veroordelen stond mijn 'toekomst" en het denken daar over ook al op hold. 

Ik heb in elk geval vanaf vandaag tijd om eens aan mezelf te denken en dat is al heel wat geloof ik. Misschien durf ik ooit ook nog wel te dromen over toekomst en wie weet worden ook die dromen ooit bewaarheid. 

Voor nu is de grootste nachtmerrie uit mijn leven in elk geval  verbannen en daarom ben ik eigenlijk al heel dankbaar!

Vorige post / Volgende Post