verslag van de hoorzitting van 10 december 2010

originele post : 1 december 2010

De dagen in aanloop naar de getuigenverklaring waren een hel, doordat ik tot het laatste moment niet wist of er nu publiek bij aanwezig was, was ik ontzettend gespannen, want ik wist van te voren dat er van me gevraagd werd expliciete informatie te geven, die ik niet zomaar even kan vertellen waar een heel voltallig publiek van familieleden van de tegenpartij bij zit. Om 09.00 uur moest ik verschijnen en werd de zaal ingeleid. Samen met mijn advocate ( een vooraanstaand advocate is, die ook de slachtoffers van Saban. B. heeft bijgestaan) Deze advocate heb ik via de politie verkregen. Zij hebben haar ingeschakeld om mij bij te staan in deze zaak. Daarom ben ik de politie heel erg dankbaar. Want ik zal haar zeker nodig hebben en was ook heel blij dat ze mij gisteren bijstond in het getuigenverhoor. Een advocate van de getuige, mag niets zeggen, maar mag wel raad geven en vooraf en na de tijd met je bespreken, of het goed of minder is gegaan, of de vragen terecht waren en of je wel op de juiste manier behandelt word.

Op maandagavond om half negen, ging de telefoon. De advocate vertelde mij dat de rechters hadden besloten de zitting openbaar af te handelen, maar verzekerde ze mij, zo was haar verzekerd… De verdachten zouden zowieso niet aanwezig zijn. Ook politie houdt mij dit al voor sinds ik weet dat ik moet getuigen in deze zitting. Wat er door me heen ging was natuurlijk niet te beschrijven, mijn gehele verleden zou gewoon op tafel worden gegooid en dat waar iedereen (en dan vooral familieleden van de tegenpartij bij waren en misschien wel de pers!

In de trein op weg naar de zitting, vertelde de advocate mij, dat ze al had bedacht dat er nog een mogelijkheid is om een aanklacht wegen schending van mijn privacy in het kader van mensenrechten neer te leggen bij het hoger europese hof, waarop ik nog zei: Dat kunnen we altijd nog in overweging nemen.. Ik wilde eerst maar eens af zijn van deze dag, waarop ik me zo goed mogelijk had proberen voor te bereiden. Ik had mijn zenuwen nog aardig in bedwang en had me voorgenomen de rechters te verzoeken alsnog de zaak te sluiten, als er wel publiek zou zijn.

In de rechtbank aangekomen, vroeg de advocate of er een getuigenkamer was, waar we ons even konden terugtrekken voor beraad. Waarop de man achter de balie ons raar aankeek en zei dat ze dat in de rechtbank Lelystad niet hebben… Daar zaten we dus, te wachten, op een bankje, en maar hopen dat we geen familieleden zouden tegenkomen. Toen we naar binnen werden geroep, was het eerste wat ik zag, de drie broeders met hun advocaten. Waarop ik helemaal in paniek raakte, half hyperventilerend op het bankje neerplofte en de advocate vroeg waarom ze er wel waren, waarop die ook alleen maar kon zeggen dat de rechter haar afgelopen woensdag nog had gezegd dat de jongens niet bij de zaak aanwezig zouden zijn…

Tijdens de zitting werd uitgelegd dat de advocate van mijn ex het belangrijk vond dat haar cliënt bij de zitting aanwezig was en dat het publiek ook moest blijven, waar die was in het belang van de opbaarheid van deze zaak??!!??? (whatever that might mean) Afijn, uiteindelijk mocht ze dit zelf ook uitleggen. En vetelde ze de rechter dat ik al eerder was opgeroepen voor de rechter-commissaris, dat ik wel degelijk wist wanneer ik moest komen en dat ik niet was komen opdagen, noch de moeite had genomen me te melden bij de politie. Ik ben in huilen uitgebarsten, want dat was dus totaal niet waar. En om dit soort dingen wilde ik dus niet in het openbaar getuigen!
De officier van justitie vertelde de rechter, dat ik wel degelijk op die afspraak had willen verschijnen maar dat de politie me de juiste brief niet hadden toegestuurd, waardoor ik dus niet ben komen opdagen. De politie zat hier fout, gaf hun fout toe en heeft zelfs een proces verbaal opgemaakt van de gemaakte fout en in het dossier toegevoegd. Dus de rechter kon ook meelezen, dat dat wat de advocaat zei echt nergens op sloeg.

Nadat deze twee mensen aan het woord waren geweest en ook de andere advocaten van de broers van mijn ex hadden vermeld verder geen dingen te vermelden te hebben, hadden de rechters tijd nodig om te beslissen of ze de jongens en het publiek zouden verwijderen, zodat ik rustig mijn verhaal zou doen of dat ze ze toe zouden laten op de zitting. Omdat de rechters zich hiervoor moesten terugtrekken, moesten de verdachten terug naar hun wachtcel en moesten ze gaan staan en werden ze weggeleid. Hierbij kwamen de drie broers langs me heen en vooral mijn ex was degene die me doordringend bleef aankijken met een blik, die, dodelijk zou zijn, als blikken hadden kunnen doden.

Na tien minuten pauze, werden de verdachten weer binnengeleid en moesten ze wederom langs me heen worden geleid, waarbij mijn ex me weer dodelijk probeerde aan te kijken. Terwijl ik alle kanten tegelijk op keek, voelde ik hem met zijn ogen, mijn blik proberen te vangen. En de vriendin die naast me zat, als mede de advocaat vonden inderdaad dat hij een behoorlijke poging ondernam om me te intimideren met zijn ogen. Ook de parketpolitie heeft dit gezien, alleen schijnt het dus te mogen tijdens een zitting.

Vervolgens besloot de rechter dat de jongens er niet bij aanwezig mochten zijn, maar het publiek wel. Waarop de jongens weer werden begeleid naar hun wachtcel. Wat dus weer gepaard ging met die ijzig dodelijke blikken die me werden toegeworpen door mijn ex.

Uiteindelijk ben ik naar voren gekomen, en heb zo goed en zo kwaad als ik kon antwoord gegeven op de vragen van de drie rechters, de officier van justitie en de drie advocaten.
De vragen waren allen gebaseerd op wat ik had gezegd tijdens mijn verhoren en hebben al met al nog geen drie kwartier geduurd.

Toen ik klaar was met mijn verhoor, moest ik weer op mijn plek achter in de zaal plaatsnemen.
De jongens werden weer binnengeleid en inmiddels voor de vierde keer kreeg ik dodelijke blikken toegeworpen. De rechter deed een kort verslag van hetgeen ik had verteld en verzocht de jongens om te bespreken met hun advocaten of zij nog vragen hadden. Waarop ze wéér naar hun wachtcel werden geleid en weer langs mij heen moesten, natuurlijk wéér dodelijke blikken toewerpend.

Er werd een pauze ingelast, zodat de advocaten konden overleggen met de verdachten, of zij nog vragen hadden. De advocate vroeg of ik naar buiten wilde, om wat frisse lucht en een peukie te scoren. Waarop ik besloot dat dat niet zo’n verkeerd idee zou zijn.

Toen ik de rechtzaal uitliep, stond ik direct oog om oog, met al het publiek wat op de tribune had toegehoord wat ik te vertellen had. Ik werd door de twee-niet-nader-bij-naam-te-noemen-dames die nog moesten getuigen uitgelachen en bespraken met elkaar en met de andere familieleden, wat er was besproken en hoe ze hun eigen getuigenverhoor daar op konden aan passen.
Ik moest door de familieleden van de verdachte om de rechtbank uit te komen en heb buiten mijn sigaret gerookt. Van de advocate heb ik begrepen dat ik hartstikke goed heb gedaan, maar zelf had ik met name door alle dodelijke blikken die mijn ex me inmiddels had toegewezen, niet eens meer door wat ik gezegd had.. En of het wel zin had wat ik allemaal verteld had.

Na de pauze, zaten we, na dus eerst weer door de familieleden van de verdachten te moeten hebben wurmen, weer terug op het bankje in de rechtzaal., waar voor de zesde keer de verdachten met maar twee houten bankjes tussen ons, werden binnengeleid en weer de kans kregen me te intimideren met hun blikken. Mijn ex leek wel een hond.. Je zag hem duidelijk op zijn kaken kauwen en zijn neusvleugels trilden. Precies zoals hij me altijd aankeek als hij me daarna verrotschold, me bedreigde en me vaak genoeg ook sloeg.

Ik kon de weerleiding na de zesde keer niet weerstaan, om hem zelf één keer recht in de ogen te kijken. Maar daar heb ik achteraf spijt van, want die blik is wat me dus ook alweer de hele nacht heeft wakker gehouden. Vooral in combinatie met het nieuws wat ik kreeg na de zitting die dag.

De rechter bedankte me voor mijn komst nadat hij de advocaten had gevraagd of er nog vragen waren. En omdat dit niet zo was, kon ik er voor kiezen om naar huis te gaan of om de zitting af te wachten. Waarop ik dus heb aangegeven de zitting te verlaten, omdat ik zo snel mogelijk naar huis wilde. Weg van die mensen! Weg van die blikken. Weg van dat hele gedoe, waarvan ik het gevoel heb dat het niet eerlijk verloopt.

Toen ik dus thuis aankwam, moest ik uit het krantenknipsel en het radio-bericht begrijpen dat ze één van de broers van mijn ex hadden vrijgelaten om af te wachten tot de uitspraak, waarbij hij nog wel verdachte blijft. Dit omdat er geen verband kon worden aangetoond dat deze jongen in samenwerkingverband met mijn ex en de andere jongen had samengewerkt.

Ik had gehoopt dat het getuigenverhoor een soort afsluiting zou zijn van de bijna-eeuwige spanning die er omtrent deze zaak heerst, maar in plaats daarvan ben ik op dit moment op van de zenuwen.
En zal ik in supergrote spanningen het verloop van de zaak volgen..Ben nog verder murwgeslagen door de confrontatie die ze me gisteren hebben laten ondergaan. Een confrontatie, die helemaal nergens voor nodig was en ook niet had hoeven plaatsvinden. Normaliter worden getuigen in deze zaak altijd in een gesloten kamer gehoord en ik voel me dan ook publiekelijk vernederd.

Laten we het er maar op houden dat ik me niet uit het veld laat slaan. En dat ik zeker met mijn advocaat zal bespreken welke stappen ik kan ondernemen tegen het onrecht wat me, naar mijn gevoel, gisteren is aangedaan..

Vorige post / Volgende Post