een maand na de uitspraak

originele post : 25 januari 2011
 HET JUISTE WOORD VOOR MIJN GEVOEL NOG NIET GEVONDEN

Ik probeer al een maand te bedenken welke omschrijving het beste past bij mijn gevoel.

En eigenlijk is daar nog geen woord voor. Zelfs in meerdere woorden vind ik het moeilijk uit te leggen wat de uitspraak en het terugkijken op deze hele rechtzaak met me doet.

Opluchting? Ja, dat absoluut. Het feit dat de rechters bevestigen dat het bewijsmateriaal voldoende is om deze jongens tot een hoge gevangenisstraf te laten veroordelen is een opgelucht gevoel. Een fijn gevoel? Ergens wel, maar ook op veel momenten niet. Hoe moet ik immers een fijn gevoel overhouden aan de veroordeling van degene die mij levenslang heeft gegeven? Die eenderde van mijn leven één grote illusie is geweest.

Ik kreeg in de dagen na de uitspraak een aantal behoorlijk geladen berichten binnen van personen uit de directe omgeving van de twee heren die veroordeeld zijn. Ze hebben zich volledig op mij gericht, omdat ik het lef heb gehad om wél aangifte te doen. Ze beweren dat ik me afreageer op mijn ex, omdat ik mijn verleden niet zou kunnen verkroppen. Maar wie reageert zich nou af op wie? Dacht ik toen ik deze email las. Natuurlijk kan ik het niet verkroppen dat een man in mijn leven, me mishandeld heeft, me mijn geld heeft afgenomen, me met illusies een kindje afnam, en met geweld en illusies iedere keer weer bewerkstelligde dat ik bleef werken en nog steeds iedere dag invloed heeft op mijn leven. Nee, wat dat betreft kan ik mijn verleden inderdaad niet verkroppen. Maar wie zijn hun, om mij een email te sturen, terwijl duidelijk in de hele rechtzaak naar voren komt, dat ik zeker niet de enige ben die gesproken heeft tegenover de politie. Er zijn veel getuigen en er is veel bewijs. Het onderzoek liep al anderhalf jaar voordat ik mijn verhaal heb gedaan. Dit is terug te vinden in de uitspraken en motivatie van de rechter in het openbare document, op de website Rechtspraak.nl. Ook blijkt uit dit openbare document. Dat er telefoontaps zijn van de hoeren die later tegenover de rechter zullen verklaren dat ze vrijwillig werken.

Ik citeer rechtstreeks uit deze telefoontap en dus uit het openbare document, wat via Rechtspraak.nl is terug te vinden:

Het door de politie getapte telefoongesprek van 10 januari tussen [slachtoffer 1] en haar moeder [moeder slachtoffer 1] , waarin [slachtoffer 1], nadat haar moeder haar heeft gezegd dat zij, [slachtoffer 1], als zij eruit wil stappen naar de politie moet gaan, tegen haar moeder zegt:
“Ja mam, politie zeggen? Wat een giller, kijk je wel eens tv? Dan moet je eens opletten, want zij doen er geen ene reet aan. Als ik daar zo zeker van was geweest dan had ik die naam allang wel gegeven. Ik heb genoeg meisjes gezien die aangifte hebben gedaan. Ik heb genoeg jongens opgepakt zien worden die na zes maanden weer op de stoep stonden. Ik heb genoeg jongens gehoord, die ze opgepakt hebben, die ze gewoon laten ontsnappen. […..] Ik zit er met mijn neus midden in en als ik dat soort dingen zie gebeuren, denk je nou echt dat ik zoiets zou doen? Nou, lekker niet. Dan maar nog even doorvechten. [……] Mam de politie kan er helemaal niets aan doen, dat is de hele grap van alles.”

Op 10 januari, had ik nog niet eens besloten of ik de aangifte doorzette of niet. Ik was nog in mijn bedenkperiode en toen had de politie dus in feite al wat ze nodig hadden.. En dan nu mij dreigemails sturen.. daarin vertellen dat ik naar een tandarst moet voor de tweede keer.. (omdat mijn tanden verrot geslagen zijn jah, bedankt voor de tip, maar heb al een tandarts =)) En zelfs denken te weten waar ik dan wel niet naar de tandarts moet. Omdat ze me wilden laten zien dat ze weten waar ik zit! Toevallig omdat ze een keer gehoord hebben dat ik daar in de buurt was.

Tja.. De pot verwijdt de ketel tot ie zwart ziet natuurlijk.

Dat is niet voor niets een spreekwoord. Het is menselijk. Het heeft zelfs een naam. Stockholmsyndroom. Meepraten met diegene die zoveel macht over je uitvoert. Als overleving.

Ik ben er jammergenoeg te lang uit om me nog langer te kunnen verschuilen achter dit syndroom.

Ik kijk iedere dag in de spiegel en zie wat de afgelopen jaren met me gedaan hebben. Ik kijk terug op een periode waarin ik veel geleerd heb, maar jammergenoeg wijzer ben geworden, dan ik ooit had willen zijn. Ik kijk naar naar mijn dochter en naar onze toekomst en besef me dat ik het allemaal gedaan heb voor haar. Maar ook voor het kindje wat ik nooit heb mogen baren. En de kindjes van die anderen, die tot de dag van vandaag gezien worden als de hoer van.. Omdat ze zelf te bang zijn, om toe te geven aan hun innerlijke schreeuw om hulp. Doorvechten is het enige wat ze kunnen. En dat begrijp ik maar al te goed.

Aan de andere kant doet het me verdriet te weten dat er nog dagelijks vrouwen mishandeld zowel geestelijk als lichamelijk, vernederd, uitgebuit en gevormd worden tot gevoelloze wezens. Gevoel voor zichzelf volledig gedegradeerd tot nul. En maar door gaan en maar doorgaan, als een stoomtrein die door dendert op een hele lange weg, die geen tussen of eindstop kent en je eigenlijk afwacht tot de brandstof opraakt.. Juist omdat ik dat gevoel zo goed ken, wil ik me in de toekomst gaan inzetten, om te proberen om de weg naar buiten iets makkelijker te maken, voor meiden, die nu niet durven dromen dat ze ooit zelf hun leven in eigen hand kunnen hebben.

Dit jaar zal waarschijnlijk ook in het teken staan van het Hoger Beroep wat de broers hebben aangespannen. Het is dus nog niet klaar. Maar de eerste stap naar rechtvaardigheid is in elk geval genomen. En ben trots op mezelf dat ik het heb doorgezet!

Vorige post / Volgende Post