Mensenhandel, een impact voor het leven

Dat mensenhandel een grote impact heeft op het leven van slachtoffers is bekend. De impact van mishandelingen, de dreiging, de seksuele handelingen verricht voor het financiële gewin van een derde, zijn inmiddels wel bekend. Maar hoeveel impact mensenhandel en seksuele uitbuiting op het leven van slachtoffers heeft, kunnen maar weinig mensen zich voorstellen. Zo werd ik na 18 jaar weer geconfronteerd met mijn eigen verleden. En dat had een grote impact op mijn welbevinden. 

Mijn dochter is de dochter van mijn mensenhandelaar. Althans, daar gaan we maar even vanuit. Daar ik 15 gedwongen wisselende seksuele contacten per dag had voor zijn financiële gewin in de periode dat ik zwanger raakte, is het helemaal niet zo zeker dat het wel zijn kind zou zijn. Maar omdat hij na de geboorte bij de gemeente zijn handtekening zette als vader, gaan we hier dus maar even vanuit. Waarom hij die handtekening zette bij de gemeente? Niet om het kind als de zijne te erkennen. Maar vooral omdat hij me al negen maanden had gedreigd dat als ik het kind niet weg liet halen, hij het kind na de geboorte zou ontvoeren naar zijn Vaderland. En dan was het wel zo handig als hij als vader op papier zou staan. In zijn vaderland hebben vaders meer rechten als moeders, waardoor hij met een handtekening zichzelf probeerde te verzekeren van de totale controle over het kindje. Daarnaast was het natuurlijk een mooie manier om mij onder druk te zetten, in de hoop dat ik, net als de eerste zwangerschap die ik gedwongen door hem heb moeten afbreken, psychisch zou breken en ook dit kindje zou laten aborteren. Wat hij alleen niet wist, is dat ik zwanger was geraakt in de hoop dat hij me zou doodslaan. Ik wilde al dood sinds mijn gedwongen abortus twee jaar eerder , maar had niet de kracht zelf een eind aan mijn leven te maken. Weer zwanger worden, was voor mijn gevoel de enige uitweg uit mijn hel en dus werd ik zwanger. Ik heb nooit de overtuiging gehad dat ik de zwangerschap zou overleven en hij heeft ook tijdens de zwangerschap wel alles geprobeerd om me te dwingen tot abortus, maar ik was overtuigd. Wil je dit kindje uit mij halen, zal je me moeten doden. Dat heeft hij wel geprobeerd, maar ergens was mijn oerkracht sterker en overleefde ik die zwangerschap. Om mij en ook het kindje in zijn macht te kunnen houden, zette hij zijn handtekening bij de gemeente na haar geboorte. 

Mijn dochter kwam ernstig ziek ter wereld en moest al snel langdurig worden opgenomen in een ziekenhuis. Na maanden opname, waarbij hij maar sporadisch een bezoek bracht, vond ik de moed mijn verhaal te doen aan een vertrouwenspersoon in het ziekenhuis. Het ziekenhuis heeft ons uiteindelijk geholpen te vluchtten. Uiteindelijk deed ik aangifte van alles wat hij me aandeed en werd hij veroordeeld tot 4 jaar. In die periode wilde ik ook graag de achternaam van mijn dochter veranderen. Ik wilde niet meer geconfronteerd worden met die naam. Iedere keer als we voor controles en behandelingen naar het ziekenhuis moesten werd ik aangesproken als mevrouw Achternaam van mensenhandelaar en dat zorgde ervoor dat ik de rillingen over mijn lijf had lopen iedere keer als ik zo werd aangesproken.

Ik besloot dan ook en aanvraag wijziging achternaam in te dienen. Maar als snel kwam ik erachter dat het ministerie  een handtekening van de vader wilden en dat de vader zou worden ingelicht over de naamswijziging. Hierdoor werd ik ontmoedigd. Mijn mensenhandelaar had via een advocaat, al geprobeerd om bezoekrecht en zeggenschap te krijgen over zijn -op papier- dochter. Zijn advocaat kon telkens als ik verhuisde inzage krijgen in mijn adresgegevens, waardoor ik me jaren heel onveilig heb gevoeld. Uiteindelijk heeft mijn mensenhandelaar het pas opgegeven om bezoekrecht aan te vechten, toen hij doorkreeg dat hij daarvoor langs de rechtbank zou moeten. Het was net weer rustig en ik was bang dat ik met mijn aanvraag naamswijziging bij hem de strijdlust weer zou aanwakkeren. Dus liet ik de naamswijziging rusten. Wat dus wel betekende dat ik de jaren die nog zouden volgen, bij iedere arts die mijn dochter bezocht, moest uitleggen dat ik niet geassocieerd wilde worden met die naam, en ook moest uitleggen waarom ik besloten had haar naam niet te wijzigen. 

Ik kan u vertellen dat dat niet mee heeft gewerkt aan de afsluiting van mijn periode van seksuele uitbuiting. De afgelopen jaren heb ik moeten leren leven met het feit dat mijn mensenhandelaar altijd impact zal blijven hebben op mijn leven en ik voor mijn gevoel een soort levenslang heb als het gaat om de confrontatie met mijn verleden. 

Ook afgelopen week liep ik weer tegen de bureaucratie van Nederland aan. Na 18 jaar in mijn eentje, zonder financiële ondersteuning of contact met de "biologische vader", de zorg voor mijn ernstig meervoudig gehandicapte dochter te hebben gedaan, moest ik bewindvoering en mentorschap aanvragen voor haar. Ze wordt dit jaar 18 en kan niet voor zichzelf zorgen. Heeft een verstandelijk vermogen van een kind van ongeveer 3 jaar en zal voor altijd afhankelijk zijn van mensen die voor haar beslissingen maken. In dat kader vroeg ik dus via een aanvraagformulier de bewindvoering en mentorschap aan bij het bewindsbureau. De afdeling van de arrondissement-rechtbank in mijn regio, stuurde mij een brief terug, waarin mij te kennen werd gegeven dat er stukken miste en of ik deze wilde nasturen. Het ging in deze om een akkoordverklaring van de -op papier- vader van mijn dochter. Namelijk mijn mensenhandelaar.

Ik belde die middag met het bewindsbureau en legde mijn situatie uit. Dat mijn dochter de dochter is van een veroordeeld mensenhandelaar, althans op papier. Dat ik jaren ondergedoken heb gezeten voor deze man. Dat als het aan hem had gelegen, mijn dochter nooit geboren was, dat hij de afgelopen 18 jaar geen enkel deel had uitgemaakt van mijn dochters leven en dat het omwille van mijn en mijn dochters veiligheid, het zeer onwenselijk was om een akkoordverklaring bij hem te gaan halen. Daar komt nog bij dat ik geen idee heb waar de beste man uithangt op dit moment. Ik kreeg geen enkel medeleven van het bewindsbureau. Hij was belanghebbende, omdat hij 18 jaar geleden zijn handtekening had gezet, PUNT. Of ik het verhaal even op papier kon zetten, dan zou ze het voorleggen en dan zou ik nog wel horen of het voldoende was om geen verklaring te hoeven inleveren.

Ik heb een week in spanning geleefd. Hopende dat mijn verklaring met verwijzingen naar de uitspraken in eerste aanleg en hoger beroep, voldoende waren voor de rechtbank om de aanvraag te doen zonder zijn akkoordverklaring. Nog steeds heeft hij impact op mijn leven. Nog steeds word ik geconfronteerd met mijn verleden met hem. Het kost veel energie om die impact te verwerken. Gevoelens van oneerlijkheid, en neerslachtigheid hebben een week of twee de overhand gevoerd. En het kost veel energie om mezelf weer te herpakken en weer door te gaan met mijn leven na dit incident.  Ik mag van geluk spreken dat ik kan verwijzen naar de veroordeling van mijn mensenhandelaar. Wat als de zaak niet voldoende bewijs had opgeleverd en hij niet was veroordeeld? Direct moest ik denken aan mijn medeslachtoffers mensenhandel. De meeste aangiften komen niet eens tot een rechtszaak. Hoe zouden deze medeslachtoffers dan hebben kunnen aantonen dat hun mensenhandelaar geen belang heeft bij zulke aanvragen? Dat kunnen ze dan dus niet. En zouden dan nog steeds onder  het juk van hun mensenhandelaar moeten leven.

Mensenhandel en de gevolgen ervan stoppen niet bij het behandelen van het trauma. De positie van slachtoffers is nog steeds niet heel goed te noemen. Ondanks de integrale aanpak mensenhandel die er op dit moment is landelijk gezien, valt hierin nog heel veel winst te behalen.