Gegijzeld & Gedwongen tot Abortus

De afgelopen zes weken waren hectisch geweest. Ik was er in januari achter gekomen dat ik zwanger was en mijn mensenhandelaar had me duidelijk te kennen gegeven dat mijn zwangerschap ongewenst was. Ik was gevlucht naar een Blijf-van-mijn-lijfhuis in Venlo, maar had maar twintig euro gehad toen ik vluchtte en al na een week van heel zuinig leven en heel weinig eten, was het geld op. Geld opnemen van mijn bankrekening mocht ik niet, omdat de bankafschriften bij mijn mensenhandelaar zouden komen en hij daarmee zou kunnen achterhalen, waar ik zat. Hiermee zou ik mezelf, mijn zwangerschap maar ook de andere vrouwen in het huis in gevaar brengen. Dat was dus geen optie. Toen mijn moeder die week belde dat mijn mensenhandelaar ook nog eens bij haar dagelijks op de bank zat, voelde ik me genoodzaakt terug te gaan naar hem.

Hij had al vaak gedreigd  mijn moeder, zusje en zelfs mijn oma wat aan te doen als ik bij hem weg zou gaan. En ik wilde hen beschermen. Dus ging ik terug.  Bij terugkomst heb ik stiekem een maatschappelijk werker gesproken op 19 februari, die ik vertelde bang te zijn dat ik mijn kindje zou verliezen aan een gedwongen abortus en smeekte hem om mij te helpen. De maatschappelijk werker wist niet zo goed wat hij kon doen, maar  beloofde me een brief te schrijven aan gemeente, politie en woningbouw en te benadrukken dat het noodzakelijk was dat zij mij zouden helpen weg te komen uit deze situatie, omdat ik anders mijn ongeboren kindje zou kwijtraken. Er kwam geen antwoord op die brief. 

Vrijdag, 5 maart 2004 Een dag als alle anderen. Ik moest werken van mijn mensenhandelaar. Op vrijdag kwamen de hordes Engelsen aan in Amsterdam, dan viel er geld te verdienen, dus werkte ik meestal de dagdienst en de nachtdienst. Ik begon dan met mijn werk rond twaalf uur in de middag. Zo ook deze vrijdag. Tijdens het opdoen van mijn make-up brak mijn tand af. Mijn hoektand, precies in het zicht. Dit was een direct gevolg van de mishandelingen, maar ook waren mijn tanden broos van de zwangerschap. Ik kon niet meer werken zo, dus belde ik mijn mensenhandelaar om aan te geven dat ik naar een tandarts moest. Hij kwam me halen, samen met een broer. Zette me achter in de auto en bracht me naar de tandarts. De tandarts zette een noodbrug, omdat een röntgenfoto tijdens de zwangerschap niet goed is voor de vrucht. En daarna werd ik naar huis gebracht door mijn mensenhandelaar. Hij was ziedend. Zie je wel, die zwangerschap moest weg, ik was lastig dat ik dat niet wilde en de maat was vol. Hij schreeuwde tegen me en ging tekeer als een zot, terwijl zijn broer op de bank zat, hem onderwijl instructies gevend in hun moedertaal. De telefoon werd in mijn handen geduwd. Je gaat nu die abortuskliniek bellen! Ik voelde me verloren, was doodmoe na alle ruzies, mishandelingen, het vluchten, het vechten voor de ongeboren baby in mijn buik. Hij liet me geen keus. Ik moest daar ter plekke de kliniek bellen. Die kliniek vertelde me dat ik vijf dagen wachttijd had. In die tijd moest ik bedenken of ik echt een abortus  wilde. De vrouw was heel vriendelijk. Mocht ik er van af willen zien, kon ik altijd bellen. De afspraak werd gepland op negen maart om 09.30u

De dagen die volgden waren een hel. Ik mocht van mijn mensenhandelaar niet naar buiten. Hij gijzelde me, sloot me op in mijn eigen woning en liet mij geen moment alleen. Dagenlang schreeuwde hij, dreigde hij, schold hij me verrot voor alles wat hij maar kon bedenken. "Je bent een hoer, Jacq! Hoeren krijgen geen kinderen van hun pooier! Je spoort niet, je zorgt dat ik me moet schamen voor mijn familie, wat moeten mijn broers wel niet denken. Ze lachen me uit dat ik je niet onder controle heb!" Dit heeft hij vijf dagen volgehouden. Hij brak me. Hij brak me zo hard, dat ik geen keus meer had en op 9 maart mee ben gegaan naar die kliniek. 

In de kliniek bleef hij bij me. Tijdens het gesprek voorafgaand aan de behandeling zat hij naast me. De mevrouw vroeg mij of ik de behandeling echt wilde door zetten. Waarop ik heb geantwoord, ik heb geen keus, zijn familie dwingt mij. Ik durfde niet te zeggen, hij dwingt mij, omdat ik dan zeker wist dat ik na de behandeling thuis klappen zou krijgen als donderballen. Dus gooide ik het op zijn familie. De vrouw was overrompeld en wist niet wat ze met mijn woorden aan moest. Gaf aan dat er wel een stichting was, die misschien zou kunnen helpen. Maar ik vertelde haar dat dat al te laat was. Dat ik zelf al van alles had geprobeerd om mijn kind te redden, maar er geen uitweg leek te zijn. Daarop vroeg de mevrouw of ik de behandeling door wilde zetten. Ik zag geen keus, en heb gezegd: "Het moet maar." Ik heb nooit volmondig ja gezegd op die behandeling. Ik mocht me uitkleden in een kamer direct aansluitend aan de gesprekskamer en de arts voerde de behandeling uit, terwijl mijn mensenhandelaar naast me op een kruk zat. Ik kreeg weekmakers ingebracht met zeven spuiten in mijn baarmoedermond en ik huilde. De assistent, de mevrouw waar ik het gesprek mee had gehad huilde met mij mee. 

Tijdens mijn aangifte vijf lange jaren later, is mijn dossier van de kliniek boven water gehaald door de recherche, en bleek dat de assistente wel in het systeem had gezet dat ik had aangegeven gedwongen te zijn. Net als de brief van de maatschappelijk werker. Die eveneens door de recherche boven water kwam. Dit heeft als bewijsvoering in mijn rechtszaak gediend om aan te tonen dat ik geen zeggenschap had in die tijd over mijn eigen lichaam. Godzijdank. Want daardoor is mijn mensenhandelaar niet alleen veroordeeld voor mishandeling en mensenhandel, maar ook voor gedwongen abortus. 

Na mijn rechtszaak is er veel veranderd in de procedures van abortusklinieken. Als je als vrouw  nu een abortus wilt ondergaan, krijg je een 1 op 1 gesprek met een persoon die moet inschatten of je de keus helemaal zelf maakt, en is er ruimte om je te helpen als blijkt dat je niet zelf de keus maakt tot die abortus. Dan was mijn abortus in elk geval nog ergens goed voor. 

De gedwongen abortus is voor mij al 22 jaar het grootste trauma dat ik heb overgehouden aan de tijd bij mijn mensenhandelaar. Er gaat geen jaar voorbij of ik herbeleef de gijzeling en de behandeling. Er is nog geen jaar voorbij gegaan dat ik zonder verdriet deze datum voorbij heb kunnen laten gaan. Ook dit jaar niet. Over een week ben ik jarig. Word ik 46. En al 22 jaar rouw ik om het leventje dat ik moest opgeven. Hoe had het kunnen zijn als het blijfvanmijnlijf-huis, de gemeente, de woningbouw, de politie wel wat had gedaan?

En nog, ondanks dat de procedures voor abortus veranderd zijn, is er nog steeds sprake van te weinig kennis bij de instanties. Is er nog steeds geen integrale aanpak voor mensenhandel. Is er eigenlijk nog veel te weinig gebeurd om deze problemen aan te pakken. Dat is ook waarom ik mijn missie weer heb opgepakt. Het bewustmaken van de impact van mensenhandel en seksuele uitbuiting, In de hoop dat er ooit een dag  komt, dat we met zijn allen kunnen zeggen: Er ligt een plan, en het werkt!