terugblik op mijn aangifte

originele post : 31 december 2010

En dan zijn we alweer bijna aangekomen op de laatste dag van het jaar. Een voor mij emotioneel en confronterend jaar. Dit hele jaar heeft volledig gedraaid om deze aangifte. Vorig jaar, net voor de kerst was de eerste keer dat ik benaderd werd door de politie. Meerdere getuigen die al hadden gesproken over de gebroeders, hadden mijn naam genoemd als één van de “slachtoffers" van deze gebroeders. De maand januari stond dan ook volledig in het teken van de beslissing om wel of geen aangifte te doen. Toen ik dit aan het eind van januari uiteindelijk besloten heb, was dit jaar in principe direct bestempeld als Jaar van de aangifte. Alleen wist ik dit toen zelf nog niet. Ik had geen idee, hoe lang de verhoren zouden duren, hoeveel recherchewerk erbij kwam kijken, hoeveel spanningen het met zich mee zou brengen en wat de consequenties zouden zijn als ik wel aangifte zou doen. Het enige waar ik aan gedacht heb zijn de consequenties die het had gehad als ik geen aangifte had gedaan…

Nu achteraf, ben ik opgelucht dat ik de aangifte heb doorgezet, maar één van de zaken die me erg dwars zaten toen ik besloot de aangifte te doen, was alles aan mijn moeder vertellen. Zij wist niet welke werkzaamheden ik al jaren verrichtte en ik had gezworen dit geheim mee te nemen mijn graf in, dit omdat mijn moeder een moeder is van principes en een dochter die jaren achter het raam heeft gewerkt is nou niet bepaald iets waar je als zowel moeder als dochter trots op kan zijn. Januari heeft dan ook naast het beslissen of ik aangifte zou doen of niet ook in het teken gestaan van de moeilijke taak mijn moeder te vertellen wat er echt al die jaren gaande was. In eerste instantie schrok ze natuurlijk toen ik haar vertelde wat er werkelijk gaande was al die jaren. Maar achteraf denk ik dat er ook voor haar nu puzzelstukjes op zijn plaats vielen en vragen zonder woorden beantwoord werden, die ik al die jaren niet had kunnen beantwoorden.

In maart ben ik behoorlijk ingestort nadat ik in de abortuskliniek mijn dossier heb moeten afhalen. Samen met een rechercheur heb ik daar voor het eerst de echo van mijn eerste kindje vastgehouden en bekeken. Vaag zijn hierop de contouren van hem of haar zichtbaar. Ik koester deze echo en heb hem samen met een foto van mijn dochter in mijn portemonnee. In het dossier staat duidelijk te lezen dat ik heb aangegeven gedwongen te worden deze abortus te moeten doen. En als ik niet keihard letterlijk en figuurlijk had geknokt had mijn tweede kindje er ook niet meer geweest. Er is me zelfs na haar geboorte heel duidelijk verteld hoe haram ze wel niet zou zijn, omdat mijn ex en ik niet getrouwd waren, en natuurlijk omdat ik een hoer was. De eer en trots van hem en zijn familie was zoveel meer waard dan het leven van mijn dochter!

Die echo en de herinneringen aan de manier waarop ik mijn eerste kindje.. Of het zakje zaad zoals hun het graag noemde, ben kwijtgeraakt, hebben me gesterkt om door te gaan met de aangifte. Ik was immers niet de enige vrouw die is gedwongen door de gebroeders tot abortus en voor al die kindjes was het tijd voor gerechtigheid. En deze gedachte hield me sterk, ook al werden de spaningen rondom de hele aangifte soms echt wel te veel.

Ook de openbare hoorzitting eind september, waar ik als getuige gehoord werd was een voor mij onzekere periode.
Geconfronteerd te worden met de familie van de gebroeders en vooral de confrontatie met de broeders zelf is me niet in mijn koude kleren gaan zitten. En ook de contacten en verhalen van deze contacten, die losbarsten na deze hoorzitting, waren schokkend. Vooral omdat me zaken verteld werden, waar ik niet van op de hoogte was, maar wat dus wel achter mijn rug om in onder andere mijn eigen huis gebeurde!

En uiteindelijk was daar dan de uitspraak van de rechtbank. Deze is nog niet onherroepelijk, daar de gebroeders natuurlijk het recht hebben op hun hoger beroep. En dus zal 2011 ook een jaar worden met de nodige spanningen, waar ik op dit moment nog even niet aan wil denken. Eerst probeer ik deze eerste stap op weg naar gerechtigheid te verwerken en te genieten van de laatste dagen van dit jaar, zonder al te veel spanningen!

Vorige post / Volgende Post