Out of your comfortzone is where the magic happens

Ik heb geen makkelijke jeugd gehad. Met een moeder die leed aan de ziekte alcoholisme én uiteindelijk Korsakow en met een vader met psychiatrische problematiek, kon ik in mijn jeugd en ook later niet echt bij ze terecht. Hierdoor liep ik op jonge leeftijd weg van huis, belandde bij een mensenhandelaar waar ik 8 jaar vastzat. En waar ik uiteindelijk zwanger raakte, mijn eerste kindje in een gedwongen abortus kwijtraakte, en mijn tweede kindje meervoudig gehandicapt ter wereld bracht.

Zij heeft een vorm van epilepsie waarbij ze stopt met ademen en waarbij ik haar regelmatig moet beademen om haar leven te redden. Hoe lang we samen hebben? Geen idee! We leven al 17 jaar in reservetijd, maar juist daarom genieten we extra van de tijd die ons gegeven is. Naast haar epilepsie heeft ze een genetische aandoening,  waar er maar 15 kinderen wereldwijd mee gediagnosticeerd zijn, dus echt heel zeldzaam. En het oudste kind met dezelfde genetische deletie is 2 jaar ouder dan dat mijn dochter is. Ook hierin hebben we dus weinig houvast aan hoe lang ze er zal zijn. En of ze oud zal worden. Als klap op de vuurpijl is ze twee jaar geleden gediagnosticeerd met PSC, een aandoening aan de galwegen, waar geen behandeling voor is, maar waarvan bekend is dat het de lever aantast. Dusdanig dat er meestal binnen afzienbare tijd een levertransplantatie moet worden toegepast. Maar omdat mijn dochters toestand dit niet toestaat, heb ik de moeiliijke keus moeten maken dat als het zover komt, er euthanasie moet worden toegepast.  Geloof me, daar over nadenken dat wil geen mens! Dat is mega zwaar en zorgt voor een hoop verdriet. Verdriet dat er best mag zijn ook. Het is immers heel onnatuurlijk om als moeder dit soort beslissingen te nemen. 

Zoals je kunt lezen heb ik in mijn leven mijn portie onrechtvaardgheid wel gehad. En geloof me maar dat ik dat ook echt wel zo ervaar op sommige momenten. Het leven is oneerlijk verdeeld en wat ik op mijn bord gepresenteerd heb gekregen tot nu toe in de afgelopen 46 jaar wens ik niemand toe. Vaak hoor ik van mensen dat ze het ongelooflijk vinden hoe krachtig ik toch ben, ondanks alles. Bij de pakken neer zitten doe ik niet, en klagen hoor je me eigenlijk nooit. 

Ik had bij de pakken neer kunnen gaan zitten, door mijn ervaringen uit mijn jeugd, bij de tijd bij mijn mensenhandelaar,  bij iedere ademstop die ik mijn dochter zie hebben, bij het moment dat artsen me vertelden dat mijn dochter nooit zou gaan zitten, staan, contact maken of lopen, bij het moment dat ik moest beslissen over de toekomst van mijn dochters leven. Bij het moment dat ik moest kiezen voor euthanasie in plaats van een levertransplantatie. Ik kan gaan zitten kniezen en mezelf afvragen waar ik dat allemaal aan te danken heb. Ik kan mezelf toegeven aan de verdrietige gevoelens die dat met zich mee brengt. En dat heb ik in mijn leven ook echt wel gedaan.  

Tot ik op een  keerpunt belandde in mijn leven. Ik volgde een persoonlijkheidstraining die mij meer leerde dan alle therapeuten en psychologen bij elkaar leerde. Twee lessen binnen deze training hielpen mij zoveel verder dan alle hulpverlening die ik tot dan toe had gehad.

De eerste les was de les dat emoties gevoelens zijn waar je zelf invloed op hebt. Aan iedere emotie gaat namelijk een gedachte vooraf. De kunst is om je bewust te zijn  van deze gedachten, want dan kun je ze ombuigen. Niet makkelijk,  want vaak is de emotie er al voordat je je bewust bent van de gedachten en het vergt heel wat oefening in de praktijk. Ik evalueer dus mijn emoties. Waar werd ik emotioneel, welke gedachten had ik daarbij? Door dit consequent te doen na iedere emotionele uitbarsting, ben ik nu zover dat ik als een emotionele uitbarsting de kop op steekt, ik de gedachten herken en deze kan om ombuigen. Als mijn dochter weer eens stopt met ademen herken ik de gedachten die me in  paniek brengen: Gedachten als: Als ze maar niet doodgaat, als ik haar maar niet kwijt raak poppen op in mijn hoofd tijdens zulke momenten. Sinds de persoonlijkheidstraining en met veel oefenen kan ik nu dan denken: Stick to the facts Jacq, niet vooruit denken. Dat zorgt voor rust. Feit is, ze is gestopt met ademen.  Feit is, je moet haar beademen,  feit is, je moet haar medicatie toedienen en 112 bellen. Feit is, dat je kalm moet blijven. Niet verder denken dan dat. Dat paniekzaaiende stemmetje niet de overhand laten krijgen. En dat werkt!

Een ander voorbeeld: Toen ik hoorde dat mijn dochter niet in aanmerking kwam voor een levertransplantatie, moest ik keuzes maken. Wie wil er nu kiezen voor euthanasie bij zijn of haar kind ? Natuurlijk heb ik verdriet erover en Natuurlijk heb ik de gedachte gehad dat dit oneerlijk is na alles wat we al hebben moeten doorstaan. Maar ook hier dacht ik weer. Stick to the facts , Jacq. Feit is, ze heeft die aandoening. Feit is, dat een levertransplantatie niet gaat. Feit is, dat ik wil dat mijn dochter op een humane manier tot het eind kan leven. Dan is de keus voor euthanasie de enige optie. En zo sta ik er dan ook in. Ik geef mezelf de ruimte om verdriet te voelen, maar bepaal zelf in hoever ik deze emotie mijn leven laat beheersen. 

Dat brengt mij direct tot de tweede les die ik leerde uit mijn persoonlijkheidstraining een aantal jaren geleden. Een les over mijn comfortzone. Ik zou in mijn situatie met alles wat ik al heb meegemaakt veilig in mijn comfortzone van verdriet en verwijten kunnen blijven hangen. Ik zou mijn ouders de schuld kunnen blijven geven dat zij mijn jeugd zo instabiel hebben laten verlopen, dat ik daardoor in een vreselijke mensenhandel situatie belandde, dat ik daardoor koos voor een zwangerschap met een gehandicapte dochter, dat dit allemaal vreselijk is. Ik zou mijn gedachten dusdanig de ruimte kunnen geven dat ik zou zwelgen in mijn emoties en daar in kunnen blijven hangen.  Ik zou als commentator op mijn eigen leven langs de zijlijn kunnen blijven staan. Dat zou ik kunnen doen. Ik zou vreselijk medelijden met mezelf kunnen hebben. Vreselijk leven, vreselijk verdrietig en doodongelukkig commentaar leveren op iedereen die "schuld" heeft aan mijn leven en wat ik heb moeten meemaken. Maar wat schiet ik daarmee op?

Aan de zijlijn commentaar leveren zal nooit zorgen voor vooruitgang. Zal mij alleen maar houden op een plek waar ik doodongelukkig ben. En als ik dat niet wil en ook geluk wil vinden in mijn leven, zal ik uit mijn comfortzone moeten stappen.  Dat voelt soms als een sprong in het diepe, waarvan je misschien niet weet hoe dat eindigen zal, maar zorgt ook dat er een kans bestaat dat het in de diepte van het onbekende veel fijner is dan de ellende van mijn comfortzone. En dat weet je pas, als je springt. Out of your comfortzone is where the magic happens. Die magic zal je niet vinden op je plek aan de zijlijn van je eigen verhaal. Als je vooruitgang wil boeken, zul je als een actieve speler in je eigen verhaal moeten stappen, om te ervaren dat daar de magic op je wacht!